“Als jullie het allemaal zo goed weten, doen jullie het maar zelf”, was de laatste boodschap van Wim van der Giessen voordat hij zeven weken niet meer op zijn bedrijf verscheen.
Wat de ondernemer aantrof toen hij terugkwam, had hij nooit kunnen voorspellen.
Dat bericht markeerde het begin van een paar bijzonder belangrijke – en soms pijnlijke – inzichten voor de Noord-Brabantse ondernemer Wim van der Giessen. Zijn bedrijf en zijn leven waren daarna nooit meer hetzelfde. Wim was op die dag in februari onderweg naar een zakenrelatie in Hollabrunn, Oostenrijk. Ondertussen liep het niet lekker in zijn bedrijf. De duizend kilometer lange autorit naar het zuidoosten bood hem veel tijd om daarover na te denken.
Waarom pakt nou niemand zijn verantwoordelijkheid?
Wim van der Giessen, Ondernemer
Een mail uit machteloosheid
In de jaren negentig werkte Wim als buitendienstmonteur voor een bedrijf in Montfoort. Een goed gesprek met zijn leidinggevende zorgde ervoor dat hij zijn leven als monteur achter zich liet. In 1996 begon Wim voor zichzelf en richtte Van der Giessen B.V. op. Na verloop van tijd ging hij van een eenmanszaak naar een klein buitendienstbedrijf. Vervolgens kocht hij een eigen pand en groeide Van der Giessen B.V. naar een steeds grotere onderneming. In 2018 nam hij een nabijgelegen bedrijf over, waardoor zijn capaciteit verdrievoudigde. Niet lang daarna begonnen de problemen.
Op de snelweg richting Oostenrijk dacht Wim daar uitvoerig over na. “Ik liep al heel lang rond met de gedachte: jezus, waarom doen ze nou niet wat ze moeten doen?”, begint hij. “Waarom pakt niemand zijn verantwoordelijkheid?” Wim voelde zich opgebrand, kwaad en machteloos. “Tijdens die lange autorit ging ik in gedachten met mezelf in gesprek over alles wat er mis was met de zaak.”
Eenmaal in het hotel aangekomen, ging de storm in zijn hoofd niet liggen. Wim: “Ik checkte in en ging naar bed, maar kon niet slapen. Toen ben ik opgestaan, heb ik mijn laptop gepakt en stuurde ik een mail waarin ik alles uitte naar mijn managementteam. Achteraf gezien was dat een erg boze mail, maar het was hoe ik de situatie op dat moment zag.” De volgende ochtend werd hij gebeld door zijn vrouw Corinne en de rest van het managementteam. “Ik weet dat het niet goed was, maar ik nam niet op. Sterker nog: ik verscheen zeven weken lang gewoon niet meer op het bedrijf.”
Geen andere keuze
Hoe had het zo ver kunnen komen? Volgens Wim werd zijn actie veroorzaakt door een opeenstapeling van frustraties. “Ik vond dat niemand zijn best deed”, legt hij uit. “Er werd niet genoeg winst gemaakt, offertes gingen niet op tijd de deur uit, noem het maar op.” Die nacht in het hotel bereikte Wim zijn kookpunt. “Ik dacht: krijg toch allemaal maar de rambam. Als jullie het zo goed weten, doen jullie het maar zelf.”
In die weken hield Wim zich vooral bezig met sporten en fietsen. “Ik moet bekennen: in het begin dacht ik niet eens aan de zaak”, herinnert hij zich. “Maar mijn vrouw was wel iedere dag op het bedrijf.” Corinne, die onder andere personeelszaken regelde, nam samen met de rest van het managementteam een hoop nieuwe verantwoordelijkheden op zich. Ze moest een stap vooruitzetten zodat Wim tijdelijk een grote stap achteruit kon doen. “Het is echt ons bedrijf. Zo zie ik het, want zij heeft net zo veel moeten doen en laten als ik.”
Corinne gaf hem zo nu en dan een update over de gang van zaken. Haar berichten verbaasden hem. Wim: “Alles leek beter te lopen. Dit liep op rolletjes, dat was geregeld… Ik dacht: hoe kan dat nou? Nu ik er niet ben, komt het geld wel binnen en worden problemen ineens opgelost. Hoezo, zonder mij?” Op dat moment had Wim geen andere keuze dan naar zichzelf te kijken.
Negentig procent
Met behulp van een Straight-Line Coach voerde Wim gesprekken met al zijn teamleden. Langzaamaan ontstond het grotere plaatje. “Ik kwam erachter dat de chaos in mijn bedrijf voor negentig procent door mijn eigen communicatie werd veroorzaakt. Ik bemoeide me met alles en vond overal wat van. Het ging niet hard genoeg, was niet mooi genoeg, kostte te veel.”
Zo liet hij engineers regelmatig een tekening opnieuw maken als hij een detail van het ontwerp niet goed genoeg vond. “Dan zei ik: begin maar opnieuw. De engineer probeerde mij er dan van te overtuigen waarom het wel op zijn manier zou moeten. Niks mee te maken, zei ik dan. En dan was die jongen een extra veertig uur bezig, waardoor de tekening te laat bij productie terechtkwam en de klant het product niet op tijd ontving. Ik kwam er toen achter dat ik heel veel veroorzaakte in mijn bedrijf, maar dat was vooral negatief.”
Hoewel Wim het beste met zijn bedrijf voorhad, verliepen processen in de praktijk steeds slechter. Hij wilde de controle houden en kwaliteit waarborgen, waardoor hij geen enkele verantwoordelijkheid durfde af te staan. “Later kwam ik erachter dat mijn medewerkers maar achteruit begonnen te leunen, omdat wat ze deden toch nooit goed was. Wim weet het toch altijd beter, dachten ze. Laat hem maar eerst zijn zegje doen en dan kijken we wel waar we de schade kunnen beperken.” Hij besefte toen dat er iets drastisch moest veranderen.
Verantwoordelijkheid teruggeven
Toen hij terugkwam op de zaak, zat Wim eerst samen met zijn managementteam. “Ik sprak uit wat ik had ingezien en gaf iedereen individueel zijn of haar verantwoordelijkheid. De boodschap was: joh, dit is jouw afdeling, doe wat je moet doen. Ik ga vanaf nu alleen nog op hoofdlijnen sturen.” Dat klinkt als een grote verandering – en dat was het ook, volgens hoofd productie Corné van Andel. “Hij is een compleet ander mens”, aldus Corné. “Voorheen hadden we dan een meeting met het MT, maar eigenlijk waren wij vooral toeschouwers. Hij nam de vergadering compleet over. Daar is nu een hele ommekeer in gekomen. Hij is eerlijk, maar ook toegankelijk en staat open voor ideeën.”
Ook werden sommige verantwoordelijkheden opnieuw ingedeeld, waardoor een paar medewerkers nieuwe rollen kregen. Die verschuivingen boden teamleden nieuwe kansen, die voor de nodige inzichten en hernieuwd enthousiasme zorgden. In combinatie met Wims nieuwe, hands-off aanpak, begon Van der Giessen B.V. weer als een geoliede machine te lopen. En kon het bedrijf nieuwe wegen inslaan.
Groeipijn
Tegenwoordig is Van der Giessen B.V. toonaangevend in het produceren van machines en productielijnen voor de voedselverwerkende industrie. Ze groeiden de afgelopen jaren hard. Maar met iedere groeifase kwamen ook nieuwe uitdagingen. Uitdagingen die Wim niet had voorzien toen hij startte als jonge ondernemer. “Ik dacht alleen in stukken roestvrij staal en aluminium. Het kwam niet eens in me op dat omgaan met mensen en communiceren zo belangrijk zouden zijn. Gaandeweg, en vooral in het afgelopen jaar, zijn er steeds meer lampjes bij me gaan branden.”
Toen Wim stopte met zich te mengen in het werk van zijn team, was er een kort moment waarop hij twijfelde of hij nog wel iets zou kunnen toevoegen. Maar dat was niet van lange duur. “Ik spreek mijn medewerkers nog wel, maar op een andere manier. Ik vraag ze hoe dingen lopen, of ze ergens tegenaanlopen en of ik ze ergens bij kan helpen”, zegt Wim. “Veel communicatie loopt via managers, waar ik dan wel direct contact mee heb. En nu ik niet meer zo veel in mijn bedrijf werk, maar aan mijn bedrijf, merk ik dat ik veel meer mogelijkheden zie en kansen kan pakken.”
Ik spreek mijn medewerkers nog wel, maar op een andere manier
Wim van der Giessen
Strategische spreiding
Doordat Wim minder tijd kwijt is aan het sturen van zijn mensen, kan hij zijn bedrijf richting een nieuwe toekomst sturen. Zo heeft hij nieuwe bedrijfstakken opgepakt, waaronder productie voor de maritieme sector. Het idee erachter: strategische spreiding van werkzaamheden over verschillende branches, zodat zijn organisatie bestand is tegen minder gunstige tijden. “Als één tak uitvalt, kunnen we nog altijd verder bouwen op de andere”, licht Wim toe. Onlangs sloeg hij voor een bijzonder project de handen ineen met Boskalis en Rijkswaterstaat. “Daar kan ik nu niet veel over zeggen”, zegt hij met een grote glimlach. “Maar het is een uniek project dat exact in onze visie voor de speciale machinebouw past.”
Of Wim het zelf sleutelen nog wel eens mist? “Ik zou het zeker nog wel eens willen meemaken. Weer even met mijn handen werken, bekijken hoe het werkveld er nu uitziet. Maar op de langere termijn? Nee.” Wims oudste zoon Dennis werkt momenteel als buitendienstmonteur in het bedrijf van zijn ouders. Op een dag hoopt Wim dat Dennis ook de ambitie heeft om te ondernemen. “Mijn andere zoon Niels volgt een businessopleiding. Hij heeft meer het analytische en financiële inzicht, terwijl Dennis echt een man van de techniek is. Als zij nou straks samen aan het roer staan, hebben we in mijn ogen de perfecte combinatie te pakken.”
